دلنوشته اي در سوگ علي مرادخاني

علي مرادخاني از معدود كارگرداناني بود كه يك دست او را عهده دار و ديگري را در دستان گرم و دوست داشتني هنرمندان داشت.

به خصوص در زمينه فرهنگ ، دو نوع مدير وجود دارد. يا آنها با تكيه بر قوانين خشك و حتي در يك ميليون سازنده به دنبال بدتر شدن اوضاع هستند و يا ايجاد يك روزنه و حل مشكل متخصصان ، خلاقان و كارآفرينان با ديد مثبت و نامحدود به ذهن حاكم و با شرايط اضطراري رويكرد. حتي اگر آنها نتوانستند راهي براي حل مشكل پيدا كنند ، بر خلاف گروه اول ، از سنگسار گرفتار و ناراضي نيستند ، اما حداقل سعي مي كنند صادقانه شفا دهند. مرادخاني عزيز مشخص است كه او از نوع دوم بوده است.

حضور مداوم و مسئولانه وي در زمينه مديريت فرهنگي و كسب تجربه در اين راستا ، همراه با اخلاق پسنديده ، اصول آداب و روابط منحصر به فرد انساني با انديشمندان فرهنگ ، ادب و هنر ، وي را از نظر هنرمندان به انساني قابل اعتماد و قابل اعتماد تبديل كرد.
اين مانعي براي فرهنگ و هنر نبود ، بلكه پلي بين هنرمندان و مسئولان براي رفع نگراني ها ، رفع موانع و شناسايي و شكوفايي خلاقيت هاي هنري دانشجويان و هنرمندان اين سرزمين بود.

او خيلي زود رفت ، خيلي زود باور كردنش سخت است. گويي علي عزيز ديگر تاب تحمل تمايلات چرخ كج را ندارد.

او عاشق اهل بيت و عاشق شهدا بود و چه سخني راحت تر از سخنان امام حسين (عليه السلام) در روز عاشورا است تا روح او را آرام كند و قلب رنج ديده ما را تسلي دهد:

خداوند از داوري ها و تسليم شما در برابر كافران راضي باشد.

اين ضايعه را به خانواده و نزديكان آن مرحوم ، بستگان ، دوستان ، مديران فرهنگي ، همكاران و اهالي فرهنگ و هنر تسليت گفته و از خداوند مي خواهم كه او را مورد رحمت و ترحم خود قرار داده و براي بازماندگان صبر و شكيبايي داشته باشد.