تهران پر از تصوير است نه آثار

به گفته بورنايا دومين جلسه اين مركز بعد از ظهر جمعه ، دوم تيرماه ، در فضاي باز خانه تهران و مدير كل سازمان زيبايي ، دكتر برزين زرقامي برگزار شد. شهر تهران دكتر. دكتر. ياسر كافري ، نماينده مجلس توسعه و برنامه ريزي اين سازمان ، گروهي از طرفداران و علاقه مندان خانه فيلم تهران به تماشاي مستند “تهران ، هنر مفهومي” نشستند.

در پايان اين نمايش جلسه نقد و بررسي فيلم با حضور محمدرضا اصلاني (كارگردان فيلم) ، سودابه فاضلي (نويسنده ، مترجم ، اسطوره شناس) ، سعيد عقيقي (فيلمنامه نويس و منتقد سينما) و رضا درستكار برگزار شد.

در ابتداي جلسه ، اصلاني درباره اين مستند گفت: قرار بود “شيشه” گفتگويي بين فضاي داخلي و خارجي ايجاد كند اما در تهران ابتدا ساختمانهايي ساخته مي شود و سپس شيشه رنگ مي شود. به جاي گسترش گفتگو ، اين مسئله محاصره اي ايجاد مي كند ، نه فضاي گفتگو و غيره. چنين مسائلي مرا بسيار شوكه مي كند و س theال اين است كه معماران ما چگونه چنين فرمول بندي را درك مي كنند؟ زيرا واقعيت با اجازه او شكل مي گيرد.

وي ادامه داد: فكر مي كنم واقعيت با مجسمه ها و آثار است كهن اين از آينه تشكيل نشده است. مردم در آينه ها مي آيند و مي روند و اثبات نمي شوند. براي من فيلم “تهران ، هنر مفهومي” خلاصه داستان بود.

“تهران ، هنر مفهومي” يكي از مستندهاي مورد علاقه من است

دورستكار پرسيد آيا مي فهميديم كه با اين شكل از روايت موازي صحنه رويارويي در تهران ديديم ، اما آيا حركت مداوم دوربين منعكس كننده روش مفهومي زندگي مردم اين شهر است يا لجبازي انتخابي؟ فرم گزارش؟ بعد از آن ، تهران!؟

عقيقي در پاسخ توضيح داد: ويژگي اصلي مردم ايران يعني آنها هميشه مي خواهند زودتر به خانه بروند. آنها در اين سفر زياد به فضا توجه نمي كنند. اما اگر به فضاي تهران نگاهي بيندازيد ، متوجه اين تصاوير مواج شيشه و آينه خواهيد شد.

وي ادامه داد: كاري كه كارگردان فيلم در فيلم با استفاده از اكشن انجام داده است دوربين اين هميشه نشان مي دهد كه آنجاست و ما به آن اهميتي نمي دهيم.

عقيقي درباره آشنايي خود با محمدرضا اصلاني نيز گفت: من از شاگردان الف هستم. مركز رشد فكري فرزندان و نوجوانان من آنجا بودم و در پاييز سال 1978 يكي از فيلم هاي آقاي اصلان اكران شد. “بگذاريد ببينند.” من آن فيلم را در مركز ديدم و بسيار جالب ديدم. حدود 10 سال قبل از ديدن اولين بار آقاي اصلان ، توانستم در خيابان ناصرخسرو و كنار مواد مخدر قدم بزنم. قاچاق من نسخه اي از Chess in the Wind را پيدا كردم و از زماني كه آن را ديدم نشان دادم كجا هستم. بعد از آن براي اولين بار توانستم با آقاي اصلاني ملاقات كنم.

وي گفت: “هنر آوانگارد در همه آثار بزرگ يافت مي شود.” اگر فيلم “جام حسنلو” را ببينيد ، فيلمي كه آقاي اصلاني در سن 24 سالگي ساخته است ، با ديدن “تهران ، هنر مفهومي” در دهه 90 تعجب نخواهيد كرد. اين يكي از مستندهاي مورد علاقه من در دهه 90 است. زيرا تمام نشانه هاي ديدن واقعيت را مي توان در لنزهاي يك كارگردان آوانگارد مشاهده كرد.

من به هوادارانم توهين نمي كنم

اصلاني در پاسخ به اين سال كه چرا هيچ جذابيتي براي مخاطب عام در فيلم شما وجود ندارد ، توضيح داد: مثلاً آيا مخاطب عام رساله سهروردي را مي فهمد ، يا اينكه براي او جذاب است؟! در ايران سالانه حدود 100 فيلم براي عموم مردم ساخته مي شود. آنها به اندازه كافي بزرگ هستند خوردن var حالا چه فكر كنيم؟ فيلمبرداري كنيد براي آنها باشم؟!

وي گفت: “همانطور كه هركسي با مشكلات خودش زندگي مي كند ، من هم با مشكلات خودم زندگي مي كنم.” بنابراين ، من مشكلاتم را مطرح مي كنم. نه مسائل اجتماعي. من هيچ مسئله كلي را تكرار نمي كنم. براي من ، موضوع باز نيست ، بلكه پنهان است. ساده سازي موضوع در پديدارشناسي تهران و گفتن اينكه تهران تهران است ، توهين به مخاطب است و من به مخاطب توهين نمي كنم.

اصلاني افزود: هر يك از ما مسئول خود و تاريخي هستيم كه با آن روبرو هستيم. در پايان بايد بگويم كه من نه براي مخاطبان يك دوره خاص بلكه براي تاريخ كار مي كنم.

سعيد عقيقي در ادامه درباره “تهران ، هنر مفهومي” ادامه داد: اصل ماجرا اين است كه اگر هدف شما ايجاد تفاوت بين تصوير گذشته و حال است ، بر دكوپاژ فيلم تأثير مي گذارد. بنابراين ، در اين فيلم ، تصاوير معاصر موج دار است و تصاوير گذشته را به وضوح مي بينيم. ما حتي مي توانيم اين تفاوت را در قسمت صدا بشنويم و درك كنيم. در اين فيلم دو راوي وجود دارد كه صداي آنها گاهي با هم تداخل دارد و گاهي گفته هاي يكديگر را تكرار مي كند.

وي افزود: “تهران ، هنر مفهومي” خود كلمات كليدي در اختيار ما قرار مي دهد تا رويكرد ايران به هنر مفهومي را ببينيم. هنري مفهومي كه اكنون به ايران تبديل شده است. نه فقط به همان معناي غرب.

اين در مورد فيلم است مرگ او انجام مي دهد

سودابه فاضلي درباره “تهران ، هنر مفهومي” نيز گفت: شوخ طبعي بسيار تلخ منجر به تراژدي مي شود. اين مفهومي است كه اين فيلم مي تواند به ما بدهد زيرا شامل مرگ به طرق مختلف است. مرگ پيش روي اين شهر و محمد علي سپانلو (شاعر) نيز به عنوان يك راوي بسيار گزينشي مناسب است. زيرا او شاعري است كه در شعرهاي خود به مرگ توجه دارد.

وي در ادامه گفت: كاري كه آقاي اصلاني در اين فيلم انجام مي دهد همدلي است. ببينيد چه اتفاقي در اين شهر افتاده است. اگر در اين فيلم از گذشته اسطوره اي براي ما ايجاد شده باشد ، مي گويد اين اسطوره پاك شده است.

تهران پر از تصوير است ، كار نمي كند

در پايان ، محمدرضا اصلاني در پاسخ به س fromال يكي از تماشاگران گفت: “من مي فهمم كه بطري چه بلايي سر مردم تهران مي آورد.” معماران ما ناآگاهانه تهران را اينگونه توصيف كردند. به همين دليل مي توان ادعا كرد كه تهران پر از تصوير است ، نه كار. اين فيلم درباره تناقض بين آثار و تصاوير است. تصاوير زيادي از تهران وجود دارد ، اما هيچ كس آنها را نمي بيند يا نسبت به آنها حساس نيست. وظيفه ما ايجاد اين حساسيت است. حتي اگر اين حساسيت مغاير با منافع آنها باشد.

مركز فيلم خانه تهران جمعه 25 تير افتتاح شد و هفته دوم خود را با برنامه ريزي براي نمايش هر هفته مستند و فيلم درباره تهران با حضور كارگردانان و منتقدان برگزار كرد.

خانه تهران وابسته به سازمان زيباسازي شهر تهران است كه در زمينه ميراث شهري در تهران فعاليت مي كند. مركز خانه فيلم تهران نيز توسط معاون توسعه و برنامه ريزي سازمان راه اندازي شد.